Discworld II

Ceniony zarówno przez czytelników, jak i krytyków, Terry Pratchett zyskał sporą rzeszę fanów na całym świecie. Jego epicka seria książek o Świecie Dysku, licząca obecnie ponad 20 tytułów, zdobyła sukces dzięki połączeniu porywającej narracji i absurdalnego humoru, który kpi ze sztywnych konwencji literatury fantasy.

Świat Dysku, jak sama nazwa sugeruje, to płaska, okrągła planeta, która przemieszcza się przez kosmos na grzbiecie czterech gigantycznych słoni, stojących na skorupie ogromnego żółwia – co daje pewne wyobrażenie o ekscentrycznej wyobraźni autora. I trzeba się zgodzić, że dzieła Pratchetta są tak dziwaczne, że często opierały się próbom adaptacji do innych mediów – od dawna mówi się o filmie i serialu telewizyjnym, ale żaden z nich się nie pojawił, więc jedynym razem, kiedy widzieliśmy na ekranie niekonwencjonalne i zwariowane postacie Pratchetta, była gra przygodowa Psygnosis sprzed dwóch lat. Chociaż wciąż pozostawała daleko w tyle za standardowymi produkcjami LucasArts, udało jej się wspaniale spleść strukturę zagadek z Pratchettowskim światem. Jej sukces (jak książki, większy w Europie niż w USA) uzasadnił powstanie większej i bardziej ambitnej kontynuacji, a trzy lata później właśnie to otrzymaliśmy.

Podobnie jak w pierwszej części gry, główną postacią jest jedna z najczęściej używanych przez Pratchetta postaci – Rincewind, niezdarny i tchórzliwy początkujący czarodziej, który praktycznie nie ma pojęcia o magii, ale posiada niezwykle wyostrzony instynkt samozachowawczy. Mimo swojej niechęci, to zawsze on musi ratować księżniczkę lub pokonywać smoka, a zazwyczaj udaje mu się to bardziej dzięki szczęściu niż rozsądkowi. Gracz, niestety, nie będzie mógł polegać na takim podejściu w grze, która jest bardziej wypełniona zagadkami niż jakakolwiek inna wydana w tamtym czasie. Ale czego spodziewać się po grze? Krótki wstęp do fabuły: Śmierć znudziła się swoimi obowiązkami przewodnika dusz i postanowiła wziąć dłuższe wakacje. W wyniku tego Dysk zapełnia się duchami i zombi, ponieważ nieumarli nie są transportowani do zaświatów. Tak nie może być, więc ktoś musi przekonać Śmierć, aby wróciła do pracy. Ktoś taki jak... no właśnie, zgadłeś.

Fabuła gry to trzy rozbudowane akty, obejmujące większość lepiej znanych postaci i lokalizacji z książek Pratchetta. Po zebraniu niezbędnych przedmiotów do wykonania Rytuałów Przywołania Śmierci Ashk'Ente w Akcie I (to standardowe zadanie, które polega na zbieraniu obiektów i wykonywaniu misji pobocznych), Rincewind musi uczynić Ponurego Żniwiarza gwiazdą filmową w wielkiej produkcji, aby podnieść jego wizerunek publiczny i ostatecznie częściowo przejąć obowiązki Śmierci. Domyślasz się, że nie jest to wcale proste. Jak w większości przygód, nawet tak proste zadanie, jak zdobycie świecy czy wosku pszczelego, wymaga przejścia przez ogromną liczbę powiązanych ze sobą zagadek i misji.

Gra „Discworld II” jest niesamowicie rozbudowana. Wszystkie postacie i tła są jakości animowanej kreskówki, a dodatkowych smaczków dodają przerywniki. W angielskiej wersji językowej w rolę Rincewinda wcielił się Ex-Python Eric Idle (dubbing), jednak można odnieść wrażenie, że dialogi zostały nagrane w bardzo krótkim czasie. Pełne uznanie jednak dla przezabawnego numeru muzycznego w stylu Pythona „That’s Death”, który Idle skomponował i wykonał do napisów początkowych i końcowych gry.

„Discworld II” osiągnęła nowe standardy techniczne w dziedzinie animowanych gier przygodowych, jednak z perspektywy samej rozgrywki pojawiają się istotne wątpliwości. Choć Terry Pratchett jest uznawany za geniusza literackiego, jego twórczość nie zawsze dobrze przenosi się na inne media, w tym gry komputerowe. Dialogi i sytuacje w jego książkach są znacznie zabawniejsze, gdy są pisane, niż gdy są odgrywane.

W grze, podobnie jak w jej poprzedniczce, występuje kluczowy problem związany z materiałem źródłowym. Adaptacja ściśle opiera się na osobliwej logice świata Pratchetta, co może utrudniać rozwiązywanie zagadek osobom, które nie są dobrze zaznajomione z literaturą autora. Na przykład, jedna z zagadek nawiązuje do zanieczyszczonej rzeki w stolicy Świata Dysku, co może być niezrozumiałe dla graczy, którzy nie czytali książek Pratchetta.

Finalnie gra może stawiać wyzwania dla dwóch typów graczy: tych, którzy nie znają książek, oraz tych, którzy są ich fanami, ponieważ mogą nie być zadowoleni z interpretacji humoru i postaci. Pratchett sam miał mieszane uczucia co do tej adaptacji, co sugeruje, że twórcy powinni być ostrożni, przenosząc jego świat na inne medium. Chociaż gra ma swoje niewątpliwe plusy i piękną grafikę, traci część magii oryginału.

Data publikacji 2024-10-06